‘Heb jij nu zelf zo een zieke geest of is dit echt gebeurd?’ vraagt mijn collega als ze mijn oud-tentamens forensische psychiatrie leest. Mijn collega neemt binnenkort een deel van mijn cursussen over en ik liet haar zien hoe ik destijds, toen ik nog docent was, college gaf aan de studenten. Onderdeel daarvan was het tentamen wat ik elk jaar zelf in elkaar mocht zetten. Uiteraard hield ik me aan de kaders van het maken van een tentamen, maar er was ook ruimte voor een stukje eigen creativiteit. Zo heb ik Ronnie Flex vanuit een stoornis zijn maatje Lil Kleine fictief met 47 messteken om het leven laten brengen en is een SM-date uit de hand gelopen waarbij het slachtoffer pas na enkele dagen geïdentificeerd kon worden. Oké, dat laatste vond de toetscommissie ook wat heftig dus dat heb ik uiteindelijk aan moeten passen. Het stuk waar mijn collega haar vraag over stelde was echter niet iets wat ik zelf had verzonnen, maar wat daadwerkelijk was gebeurd. Het is één van de meest bizarre zaken die ik tegen ben gekomen in mijn carrière en waarbij ik heen en weer beweeg tussen verbazing en walging. De titel verklapt het misschien al, de ingewandenmoord. Als je nu al misselijk wordt, is het beter om niet verder te lezen. Voor zij die wel een sterke maag hebben, ga gerust door. Waar ging de zaak over?
In 2005 bracht een man in Den Haag zijn vriendin om het leven door via haar anus en vagina weefsel uit haar te trekken.[1] Gadver! En, waarom? Zijn verklaring; ‘ik was boos omdat mijn vriendin zelfmoord had gepleegd. Daardoor kreeg ik een black out waardoor ik niet meer uit kan leggen wat ik heb gedaan.’ Right, zal je denken, ik tenminste wel. Uit onderzoek was gebleken dat het slachtoffer tijdens de lugubere handelingen waarschijnlijk bewusteloos was door het medicijngebruik. Oké, medicijngebruik als een poging tot zelfmoord is nog voor te stellen, boos worden dat iemand dat doet is ook een optie, maar uit woede dan maar iemand zijn/haar organen eruit te trekken? En waarom niet eerst checken of iemand misschien nog leeft zodat je een ambulance kan bellen? Wat ben je dan voor een partner!
Goed, het slachtoffer is onderzocht en daaruit bleek dat zij inderdaad de nodige medicatie tot zich had genomen waar je volgens mij zelfs een olifant mee plat kunt leggen, maar dat neemt niet weg dat ze nog steeds leefde. Het uiteindelijke verwijderen van het weefsel heeft voor dermate veel bloedingen gezorgd dat dat uiteindelijk de doodsoorzaak is geweest, al dan niet versneld door de medicatie.[2]
Als rechter lijkt mij dit een enorm pittige zaak. Je krijgt het dossier met daarin de foto’s te zien, er is sprake van een ontkennende verdachte en er zijn geen getuigen om het verhaal te bevestigen. Gelukkig heeft het onderzoek zorgvuldig plaatsgevonden en kan er tot een bewezenverklaring worden overgegaan. Overigens is de dader doodslag en geen moord aan te rekenen nu voorbedachte raad niet kan worden bewezen. Maakt niet uit zou je denken, deze man moet zijn hele leven achter de tralies of in een inrichting blijven. Dit komt nooit meer goed. De rechters lieten zelfs weten dat ‘het gruwelijke en vernederende van deze daad’ mee zou spelen in de strafmaat en ook sloten zij herhaling van ernstige geweldsdelicten niet uit. Gevalletje levenslang dus.
Na lang beraad kwamen de rechters met hun oordeel. Twaalf jaar gevangenisstraf. Twaalf jaar maar! Het Openbaar Ministerie had eerder zestien jaar geëist, ook best laag, maar de rechters zijn op een lagere straf uitgekomen omdat ze hebben gekeken naar vergelijkbare zaken. Vergelijkbare zaken? Hebben we meer van dit soort gevallen? In dat geval moest ik me maar eens serieus achter de oren gaan krabben over welke feiten wel en niet het nieuws halen want ik had van een zaak als deze nog nooit eerder gehoord. En hoezo is deze man niet opgenomen in een instelling voor daders met een psychische stoornis? Bij het nader lezen van de uitspraak blijkt dat deze dader opgenomen is geweest in het Pieter Baan Centrum maar dat hij daar alle medewerking weigerde waardoor er geen oordeel kon worden gegeven over de toerekeningsvatbaarheid van de dader. Ik mag toch hopen dat we anno 2019 wat meer mogelijkheden hebben om vergelijkbare zaken, want kennelijk hebben we die, anders aan te pakken en deze zieke geesten voor langere tijd op te sluiten ter bescherming van de maatschappij.
Saillant detail, deze man is veroordeeld in 2007. Met een gevangenisstraf van twaalf jaren en een mogelijkheid tot vervroegde invrijheidstelling is de kans dus groot dat deze man weer vrij verblijft in de maatschappij. Check straks toch maar even voor de zekerheid wie die nieuwe buurman is….
[1] HR 23 oktober 2007, LJN: BB6224
[2] Een geschrift, zijnde een Rapportage Doodsoorzaak [slachtof[slachtoffer], GGD Amsterdam, 2007u00761 ongedateerd, opgesteld en ondertekend door mr. dr. C. Das, forensisch arts.