Het is een feit! Mijn boek is gedrukt! Afgelopen woensdagavond mocht ik het eerste exemplaar in de hand houden en ik voelde mij zo trots als een pauw. Een tijdje geleden had ik mijn boek, El Periodico, al in een kleine oplage van tien laten drukken als probeersel, maar die waren in één dag al verkocht. Nu heb ik voor een grotere oplage gekozen dus er is weer voorraad. Het boek is op dit moment alleen nog maar bij mij te bestellen, aangezien ik een isbn-nummer wat te enthousiast vond en dit ook deels afhankelijk is van het succes wat deze oplage met zich meebrengt. Degene die mijn boek in ieder geval wel een succes vindt, zijn de verpleegsters in het tehuis waar mijn oma verblijft.
Afgelopen weekend had ik weer een bezoekje gebracht aan mijn oma. Zoals ik al eerder schreef heeft mijn oma wat geheugenproblemen. Of ja, enorme geheugenproblemen eigenlijk want ze weet niet meer wie ik ben. Op zich niet heel problematisch, maar een diepgaand gesprek zit er niet meer in. Ook weet ze mijn naam niet meer maar ze gaat wel zonder mokken mee naar de stad. Kennelijk blijft het vertrouwde gevoel wel hangen. Elke keer vraag ik me af wat er nog wel is blijven hangen. Dit vraag ik me overigens niet alleen af bij mijn oma. Oma zit namelijk in een tehuis met meerdere mensen die last hebben van geheugenproblemen en daardoor niet meer voor zichzelf kunnen zorgen.
Een tijdje geleden was ik samen met de DJ bij oma op bezoek toen er een high tea voor de groep werd geserveerd. De verpleging vertelde dat oma goed had geholpen met alles op de etagère te zetten en oma knikte trots dat dat zo was. Toen de etagère op tafel werd gezet was het fascinerend om te zien wat er gebeurde. Oma gaf alle lekkere dingen weg aan iedereen, zoals ze dat vroeger al deed. Een andere dame vroeg ongeveer elke tien seconden of ze iets van de etagère mocht pakken want ze had nog niets geproefd. Dit bleef ze herhalen totdat ze een stuk of vijf snackjes had verorberd en de verpleging ingreep. Terwijl de verpleging bezig was om deze dame in toom te houden, ging het iets verderop aan tafel ook mis. Een mevrouw in een rolstoel was bezig een bananensoesje weg te eten, maar had niet door dat ze inmiddels op het servet aan het kauwen was. Toen de verpleging het servet uit haar mond wilde halen reageerde ze boos want ze was net lekker aan het kauwen. Dit tafereel herhaalde zich nog ongeveer twee keer waarop werd besloten dat deze mevrouw geen servet meer mocht hebben. Nogmaals, respect voor de verpleging, ik zou mijn geduld allang hebben verloren.
Goed, ik dwaal af. Afgelopen weekend was ik dus bij oma. Bij binnenkomst was ze bezig haar bed aan het opmaken. Dat kan ze gelukkig nog wel. Toen ze me zag reageerde ze enthousiast en wilde ze mee naar de stad. De verpleging vond dit ook een goed idee en wensten ons veel plezier. In de stad aangekomen namen we koffie met wat lekkers, en oma zat er weer intens gelukkig bij. Nadat we klaar waren, en oma nog minstens tien keer de opmerking ‘lekker spul hoor’ maakte, gingen we terug naar het tehuis. Ik had een exemplaar van mijn boek meegenomen voor oma, aangezien oma er meerdere malen in voor komt, en vertelde dit aan de verpleging. Of ik het leuk vond om een stukje voor te lezen tijdens de lunch. Dat wilde ik wel doen. Dan kon de verpleging gelijk horen wat voor een coole oma ik altijd heb gehad.
Na het voorlezen van twee verhaaltjes gaf de verpleging aan dat het bijzonder was om te horen hoe oma in het verleden is geweest. Zij kennen oma alleen zoals ze nu is, terwijl ik weet hoe oma was toen er nog niets met haar geheugen aan de hand was. Ik vertelde dat oma en ik altijd twee handen op één buik waren en dat we vaak toffe dingen deden. De verpleging vond het leuk om de verhalen te horen en zij gaven allen aan dat oma ook hun lievelingsbewoner was. Oma zat er ondertussen lief en schattig bij, al begreep ze geloof ik niet waar het over ging.
Bij het vertrek ging er een gemengd gevoel door mij heen. Elke keer vraag ik mij af of het nog wel zin heeft om bij haar langs te gaan. Eigenlijk is mijn oma mijn oma niet meer, maar enkel nog een schim van wie ze was. Gelukkig nog wel steeds lief en zorgzaam voor de mensen om haar heen, maar niet meer die toffe oma met wie ik altijd kon praten over van alles. Toch weet ik dat ze me ergens nog wel herkent en ziet ze er gelukkig uit als we tijd samen doorbrengen, dus blijf ik toch maar komen. Ik mis mijn oma nog steeds.
ps. Interesse in mijn boek? Voor maar €10,- excl. verzendkosten is hij te koop! Stuur een mailtje naar moaci@live.nl met je gegevens, dan stuur ik het boek naar je op 🙂