Afgelopen week hebben de DJ en ik ons in de jungle van Gran Canaria bevonden. Nu ben ik niet het type dat met een backpack op door de bossen loopt te struinen, dus ik zal even een omschrijving geven van onze omgeving afgelopen week, bekeken vanaf het ligbedje.
De hele dag hoorden we het Spaanse getetter van ‘Chappie’, een man in een te strakke Speedo die de hele dag aan het ouwehoeren was met de badmeester terwijl hij zich ondertussen urenlang insmeerde en heen en weer paradeerde langs de rand van het zwembad. Het type wat zichzelf vermoedelijk zo geweldig vond dat hij opgewonden raakt van zijn eigen spiegelbeeld. Een gevalletje ‘het zit gelijk in je allergiezone’, zeg maar. Behalve de badmeester waren er nog meer badgasten die het moesten ontgelden, want hij kakelde tegen vrijwel iedereen aan die enigszins zijn Spaanse accent kon verstaan.
Verder lagen over het gehele terrein mannen verspreid met nog meer strakke Speedo’s. Het zal wel de mode zijn. De Speedo moest overigens wel concurreren met iets wat op een soort van luier leek. Ik ben er nog niet over uit wat daar nu de bedoeling van was, behalve dat het je zaakje niet echt zijn plek lijkt te houden. Niet dat ik zelf zo’n luier aan heb getrokken, maar bij elke keer dat een in luier geklede man uit het water kwam, zat hij met zijn handen openlijk aan zijn slurf om deze goed te leggen. Dit gebeurde niet één keer, maar verscheidene malen over de gehele week. Of zou het toch te maken hebben gehad met de watervlooien die aan het zwemmen waren in het zwembad?
Dat Greenpeace die week niet is uitgerukt, bevreemdt ons nog steeds maar daar wil ik het verder niet over hebben, want aan het einde van de week bleek deze dame een Nederlandse te zijn en we weten tot op heden niet of ze ons nu heeft horen praten.
Tijdens het ontbijt konden we genieten van het schorre geschreeuw van de Spaanse maffia, of in ieder geval familie van Pablo Escobar, want er was enige gelijkenis. De hele familie was elke ochtend tijdens het ontbijtbuffet te vinden op het terras. Dat het niet goed ging met de financiën konden we zien doordat de moeder van het stel de hele ochtend bezig was om broodjes van het buffet te smeren, deze in te pakken en in haar tas te stoppen. Dat het niet om één broodje ging was wel duidelijk aan de shopper die voor het ontbijt nog leeg was na het ontbijt geheel was gevuld.
Wel waren we blij met ons hotel aangezien het niet bezaaid was met een berg vervelende kinderen. Dit gelukzalige gevoel overkwam ons nog meer toen we even in de supermarkt om de hoek waren en voor ons in de kassarij een kind stond wat constant om snoep vroeg, overal aanzat, brutaal was en niet werd gecorrigeerd. De DJ en ik keken elkaar aan en bedachten dat wij die corrigerende tik allang hadden uitgedeeld. Overigens zou ik dan de schuld bij de ouders en hun opvoeding leggen.
Enfin, het lijkt nu alsof we een vreselijke week hadden maar dat is uiteraard niet zo. Het weer was heerlijk, de kamer was prima en het vermaak bij het zwembad geweldig, dus na een week konden we uitgerust terug. Al was de terugvlucht verre van ideaal. De DJ wilde graag aan het raam zitten waardoor ik de plek in het midden van de rij krijg. Dat betekent dat er aan de andere zijde van mij iemand ging zitten die mogelijk een gesprek wilde gaan voeren en daar had ik geen zin in. Nu heb ik mij hier al eens eerder uit weten te redden, zie het verhaal over het proefverlof waarbij iemand de hele rit niets meer durfde te zeggen, maar dit keer kwam ik er niet zo makkelijk van af. Naast mij kwam namelijk een moeder te zitten met een pasgeboren baby. Nooooooooo! Ging er door mijn hoofd. Dat gaat vast de hele weg krijsen. Er gebeurde echter iets wat ik totaal niet verwachtte. Zowel tijdens het opstijgen alsmede het landen trok de moeder ineens haar shirt omhoog, trok haar beha los en legde de baby aan de voeding! Why? Waarom moet dit nu uitgerekend naast mij gebeuren? En als het nu had geholpen en die baby niet was gaan krijsen, maar uiteraard gebeurde dit gedurende de vijf uur durende vlucht ook enkele malen, dus het was gedaan met de pret. Ik wist niet dat mijn oordopjes zo diep in mijn oor pasten. Door de overgrote mate van verbazing wist ik niet hoe ik moest handelen, maar de volgende keer ben ik voorbereid om ook iets grensoverschrijdends te gaan doen. Passagiers, be prepared!