Soms heb je van die periodes dat alles je voor de wind gaat. Op je werk gaat het lekker, thuis en met je vrienden loopt alles op rolletjes en je wint net wat vaker die spannende wedstrijden met het sporten. Kortom, niets te klagen maar vooral genieten. In je achterhoofd hoor je een angstig stemmetje steeds wat harder praten, hoe lang gaat deze periode van geluk nog door? Want is het niet zo dat er altijd wel iets ineens de pret kan bederven? Die ene rotopmerking van je vriendin of commentaar op je project van het werk waar je zo druk mee bezig bent geweest. Je euforische geluksgevoel is ineens verdwenen, je gaat aan jezelf twijfelen en je voelt je zelf vooral heel klein en nietig. Herkenbaar? Welkom in het leven van de perfectionist. Niet herkenbaar? Fijn voor jou, want dan gaat deze blog niet over jou. Waarschijnlijk wel over enkele mensen in je omgeving dus geef het lezen niet op maar probeer begrip voor je omgeving op te brengen. Waarom ik dit onderwerp aan het licht breng? En wat mijn advies is om hier mee om te gaan?
Zelf val ik ook onder bovenbeschreven categorie. Iets moet nu eenmaal perfect gebeuren anders is het niet goed. Daarnaast stel ik hele hoge eisen aan anderen maar vooral aan mijzelf. Vroeger noemden mijn ouders dat zwaar op de hand. Geheel terecht want dat was ik ook. Als een vriendinnetje een speelafspraak had afgezegd was ik de hele dag van slag. Hoe kon ze nu een afspraak afzeggen? Afspraak is toch afspraak? Of wanneer we met ons schoolbandje meededen aan een talentenshow en de zanger van onze groep vergat zijn tekst. Ik was intens teleurgesteld in hem. Hoe moeilijk is het? Gelukkig gebeurde dat niet zo vaak en wist ik er steeds beter mee om te gaan. Wel was ik met enige regelmaat teleurgesteld in mijzelf. Ken je dat gevoel, dat van de 100 mensen er 99 jou een compliment geven over je werk en dat die ene negatieve je de hele dag achtervolgt? Lange tijd kon ik dan hele dagen nadenken over hoe het voortaan nog beter kon.
Inmiddels ben ik wat ouder en door vallen en opstaan heb ik gelukkig geleerd hier beter mee om te gaan. Vooral richting anderen kan ik makkelijker denken ‘ach, dat doet iemand niet expres’ of ‘waarschijnlijk zit iemand er zelf nog veel meer mee’. Toch merk ik dat ik er richting mijzelf nog steeds moeite mee heb. Niet alles kan perfect zijn, maar dan kan het nog steeds wel zo goed mogelijk gebeuren toch? Ik blijf streng op mijn kennis en kunde. Het voordeel is dat ik nooit zomaar iets aflever. Mijn werk moet aan mijn standaard-eisen voldoen en dat betekent nog steeds streven naar perfectie. De flow die ik bij de inleiding heb omschreven is de flow tot waar ik vandaag in verkeerde. Tot dat ene telefoontje. Ik werd gebeld met de mededeling dat ik een fout had gemaakt. Tienduizend alarmbellen gingen op dat moment af en in mijn hoofd werden alle registers angstvallig opengetrokken. Hoe kon dit gebeuren? Ik zat op dat moment in een vergadering dus adequaat reageren kon op dat moment ook niet waardoor ik hier later op terug zou komen. Gedurende de gehele vergadering bleef ik echter over het telefoontje nadenken en alles wat er tijdens die vergadering is besproken ging langs mij heen. Gelukkig was het geen hele belangrijke anders zou dat ook fout gaan. Haastig ging ik op zoek naar de onderbouwing waarom ik de fout had gemaakt. Ik zocht naar de juiste onderbouwing, raadpleegde google naar motivatie en hoopte bij collega’s dat mijn fout toch niet zo fout was. Helaas, niets bleek minder waar. Ik zat wel degelijk fout en er zat niets anders op dan mijn fout toe te geven en de verantwoordelijkheid te dragen. Moeilijker kan haast niet, daarom wil ik altijd alles zo goed mogelijk doen. Voorkomt dit soort situaties.
De reden dat ik een fout had gemaakt was nog veel erger. Ik had mij laten overrompelen door een ander en dat antwoord als waarheid aangenomen zonder zelf na te denken of het wel klopte. Dat overrompelen is niets voor mij en dat niet nadenken eigenlijk ook niet. Harde feiten is immers waar het om draait. Dit kan mijn omgeving overigens bevestigen. Hoe heeft dit zo kunnen gebeuren? Ik voelde me ineens heel dom en onzeker en heel even was weer dat meisje op de basisschool dat teleurgesteld was in zichzelf. Dit is niet wat ik wilde voelen! Ik sprak mijzelf streng toe met de woorden dat een fout maken menselijk is en dat het juist goed is om dit toe te geven en de verantwoordelijkheid te nemen. Hoort niet alleen bij volwassen zijn maar ook bij persoonlijke ontwikkelingen. Daar waar ik normaal dagen mee in de put zou zitten, maakte dat ik mijzelf er nu uit kon praten. Oh ja, wel met een klein beetje hulp door het voor te leggen aan twee andere mensen die mij met vergelijkbaar geruststellende woorden toespraken. Maar ik was trots te ontdekken dat ik inmiddels geleerd heb van dit soort situaties en geaccepteerd heb dat ik ook maar een mens ben.
Voor zij die dit soort situaties niet kennen maar wel verkeren in een omgeving met dit type mens heb ik de volgende tips: wees niet te streng voor deze mensen, dat zijn ze wel voor zichzelf. Laat ze inzien wat er wel allemaal goed gaat en dat een fout maken nu eenmaal menselijk is. En laat ze blij zijn dat ze menselijk zijn. Een robot knuffelen lijkt mij namelijk een stuk ongemakkelijker en onpersoonlijk.
