Afgelopen week ben ik met stomheid geslagen door de beelden die ik op het nieuws voorbij heb zien komen waarbij mensen als een stel hersenloze agressieve vandalen de winkels in de steden molesteerden. Hoe bestaat het toch dat sommige mensen zich ineens als een stel randebielen moeten gaan gedragen? Nou, niet ineens, ik ben bij seizoen 5 van Ex on the Beach en inmiddels tot de conclusie dat er mensen bestaan die sowieso allerlei oerdriften zoals vechten en seksen niet kunnen onderdrukken, maar om nu gelijk de lokale supermarkt en andere zaken te vernielen… zijn die mensen nu helemaal van de pot gepleurd? En we zouden beter voorbereid moeten zijn op dit soort acties. Huh? Waarschijnlijk dacht ik bij de eerste avond ook dat dit niet in zo’n vaart zou lopen. Je mag toch verwachten van mensen dat we elkaar in moeilijke tijden steunen? Daar bleek afgelopen week dus niets meer van over. Soms maak ik wel eens het grapje dat ik geen kaartje voor de dierentuin hoef te kopen want ik heb tegenwoordig ook Videoland, maar deze apenkooi had ik liever overgeslagen. Na de eerste avond zag je de Nederlandse ondernemers in grote steden massaal hun winkel dichttimmeren om erger te voorkomen. ‘Dit lokt ze alleen maar meer uit’ kreeg ik als reactie van mijn omgeving. Huh? Dus omdat mensen zich druk maken om hun eigen hachje te redden is dat een reden om nog harder andermans spullen te vernielen? Omgekeerde wereld gewoon.
Ondertussen heb ik hele andere zaken aan mijn hoofd. Ik heb namelijk echt enorm dorst maar kan geen drinken pakken. Waarom niet? Omdat er een kitten op mijn schoot ligt te slapen. Als ik naar haar kijk zie ik haar pootjes een beetje schokkerig bewegen. Waarschijnlijk is ze aan het dromen. Ik verkrijg het niet over mijn hart om te bewegen want ik wil haar niet wakker maken. Mijn vrienden hebben hun verwondering al uitgesproken. Daar waar ik tot vorig jaar nog echt een enorme hekel aan dieren had, lees; ik ben allergisch en wanneer ik er last van heb ligt dat aan het dier, niet aan mij, ben ik 180 graden omgedraaid. Inmiddels kan ik zelfs begrip en medeleven laten zien als iemand vertelt dat haar hond of kat door ziekte bij de dierenarts moest worden geëxecuteerd. Oh nee, dat doen ze in Amerika. In laten slapen. Ja, ik heb nog wel een paar trekjes overgehouden, haha. Uiteraard heeft dit fenomeen zich niet in één dag laten plaatsvinden.
Het begon allemaal geleidelijk aan met de kat, eh poes, van de buren, zie blog 76 Wel de lusten niet de lasten. Daar waar we begonnen met alleen een beetje melk in de keuken is het inmiddels al zo ver dat ze de weg door het huis kent, een eigen kattenbak heeft, een krabpaal van 178 cm en ‘s nachts een eigen plek in de slaapkamer heeft. Kortom, Doortje aka Skumy is kind aan huis bij ons. Nu was ze begin december een paar dagen bij de buurvrouw, daar waar ze eigenlijk hoort, en dat gaf een toch wat vervelend gevoel. Ik moest toegeven dat zelfs ik, anti-dierenvriend, het gemis van de kat, eh poes, begon te ervaren en hier wat verdrietig van werd. Al die dagen samen schept toch een band en Doortje aka Skumy heeft ook nog eens epilepsie waardoor ze meer zorg dan een gemiddelde kat nodig heeft. De DJ had al een paar keer geopperd dat we zelf een kat moesten kopen maar door twijfels, waaronder de nog steeds aanwezige maar minder erg wordende allergie, hield ik de boot af. Totdat we een Poolse dame tegenkwamen met zes harige kittens.
Eigenlijk wilde ik alleen maar even komen kijken. De oriënterende fase was immers net pas begonnen. Normaal heb ik dit soort zaken gewoon onder controle. Dit liep echter anders. Vanaf het moment dat ik Lilo in de handen had was ik verkocht. Wat een schattige kleine haarbal met van die schele oogjes. Geweldig gewoon. Alle kittens en moeder zagen er goed en verzorgd uit dus dat gaf al wel het nodige vertrouwen. Toen ik haar weer op de grond wilde zetten begon ze te krijsen. Volgens de Poolse dame was Lilo de kitten die het meest aan het kletsen was. Leek mij ook wel erg gezellig dus uiteindelijk besloten we om Lilo op te halen wanneer ze 11 weken oud was. Dat betekende nog een paar weken wachten. Gelukkig mochten we wel elke week op bezoek komen.
In die weken leerden we Lilo beter kennen en zagen we dat, ondanks dat ze de jongste uit het nest was, ze al goed van zich af kon bijten. Iedereen die in haar weg lag begon ze te trappen en te bijten. Echt een vechtkat. Dat zou wel goedkomen als ze eenmaal bij ons thuis zou komen.
Inmiddels is ze nu een paar dagen bij ons. Krijsen kan ze nog steeds heel goed, vooral als ik in overleg zit voor mijn werk of wanneer ze alleen in de kamer wordt gelaten. Doortje aka Skumy heeft ze ook al ontmoet. Die snapt overigens helemaal niets van de kitten en is vooral nieuwsgierig. Lilo daarentegen begon wel met blazen en grommen. Het is een beetje te vergelijken met David en Goliath. Over een tijdje zal Lilo het wel van Doortje aka Skumy winnen, Lilo is veel slimmer. Hopelijk worden ze voor die tijd vriendjes want op een catfight zit ik niet te wachten. Al zal dat nooit zo erg worden als die debielen in het centrum of die gekke vrouwen van Ex on the Beach die elkaar de siliconen/botox/fillers uit de lippen willen slaan.