089. Persoonlijke hoogte- en dieptepunten zonder enige levensles

* met op de achtergrond Grey Daze ~ Soul Song *

Al een tijdje is het stil op mijn blog. Bizar, want ik had toch echt het voornemen om het schrijven weer op te gaan pakken. Op het moment van dit besef zit ik met een glaasje cava achter mijn computer. Naast mij staat mijn i-pad met daarop Supersize vs. Superskinny. Geloof me, dat verveelt nooit haha. Ondertussen loop ik, als de timer afgaat, naar de keuken want ik ben cupcakejes aan het bakken. Cakejes, omdat deze week de clubkampioenschappen tennis zijn begonnen op de club waar ik training geef en ik dit event in mijn eentje organiseer. Met in mijn achterhoofd de gedachte dat al deze deelnemers eigenlijk heel druk zijn maar toch ervoor hebben gekozen om deel te nemen aan dit leuke evenement. Staat wel iets lekkers tegenover denk ik dan. Voor de hartige trek heb ik nootjes en rijstzoutjes mee. Gelukkig heb ik hulp van de mensen aan wie ik training geef dus helemaal alleen sta ik niet.

Tijdens de voorbereidingen van vandaag kreeg ik een appje van een collega. Zij is ziek en het gaat niet goed. Je zou bijna zeggen een kwestie van leven en dood, al is het met de huidige techniek niet te voorspellen hoelang iemand nog te leven heeft die met chemo wordt behandeld, het blijft een heftige situatie voor de patiënt en de naasten. Dat ze ziek is weet ik al een tijdje, wat de stand van zaken is krijg ik tussendoor mee. Dat het ernstig was had ik ook al begrepen. Deze kennisgeving spookt dan ook al sinds het eerste bericht door mijn hoofd. Het leven kan ineens zo over zijn. Ik realiseer het me wel, maar wanneer iets zo dichtbij speelt, word je toch nog eens met beide benen op de grond gezet. Hoe er mee om te gaan weet ik ook niet goed. Het liefst zou ik haar helpen en zeggen dat alles goed komt, en dat doe ik ook, het aanbieden van hulp. Maar het komt niet meer goed. Het kan alleen vertraagd worden. Het voelt zo machteloos en ik heb nog steeds geen modus gevonden om er mee om te gaan.

Afgelopen vrijdag sprak ik een vriendin over bovenstaande situatie en hoe je je als naaste het beste op kan stellen. Zij vertelde dat ze dit al vaker mee had gemaakt. Tijdens dit gesprek werd ik gebeld door de manager van de sportclub waar ik lesgeef. Zij belde super enthousiast op met de mededeling dat ik mijn mail moest bekijken. Zogezegd, zo gedaan. Nadat mijn telefoon daar ongeveer 2 hele minuten voor nodig had, Samsung A40 a.k.a. frikandeltelefoon volgens mijn wederhelft, zag ik de mail waar de manager over sprak. In grote letters stond er ‘gefeliciteerd’ in de mail. Dit betekende dat ik was geslaagd voor de opleiding tot bodypump-instructrice. Supertof, maar het moment waarin ik vlak daarvoor nog zat drukte een enorme stempel op het gebeuren waardoor er een laffe ‘nice’ uitkwam naar de manager en zij nog blijer met het behalen van het certificaat leek dan ik. Hmmmm, hopelijk kan ze mij een beetje inschatten. Achteraf was ik uiteraard wel blij, maar dat duurde een uur of twee. Komt ook omdat ik nog een uur lang bij de masseur heb gelegen, je moet immers goed voor jezelf zorgen en preventieve behandeling is nog altijd beter dan naderhand een bezoek te moeten afleggen bij de fysiotherapeut. Ik bedenk me overigens nu pas dat ik de mensen die mij in de groepsapp hebben gefeliciteerd niet eens bedankt heb… Ah, nu al te laat. Wel heb ik als feestmomentje twee puddingbroodjes gehaald. Uiteraard voor mijzelf want ik was alleen thuis en had door al het gebeuren geen zin in andere mensen.

Nadat ik mezelf weer heb bijgeschonken denk ik terug aan afgelopen dinsdag. Sinds deze zomer maak ik deel uit van de Raad van Toezicht van een stichting waar ik al enige tijd bestuurslid van ben. Om deze transitie te vieren, het bestuur werd Raad van Toezicht en de directie Raad van Bestuur, het gaat erg goed met de stichting, werden wij op een etentje getrakteerd in een heel chic restaurant in Den Bosch. Vijf gangen aan smaaksensatie werd ons voorgeschoteld en ondanks mijn protesten en ‘lust ik niet’ en ‘mag ik niet’ heb ik mij laten verrassen en heb ik intens genoten van het eten en uiteraard ook het gezelschap. Wellicht had het ‘je leeft maar één keer’ ook wel een beetje de stempel gedrukt want ik heb volgens mij meerdere malen herhaald dat je moet genieten van het leven. Ach, dat kan je je niet vaak genoeg beseffen denk ik maar. Wel heb ik die avond beloofd dat ik voor hetzelfde gezelschap een keer bij ons thuis zou koken. Iets met, ik doe het nooit voor mijzelf maar als er andere mensen zijn kan ik mij best wel uitsloven. Er is nog geen datum geprikt.

Afgelopen week kreeg ik, zoals wel vaker, de opmerking ‘waar haal je de tijd toch vandaan, je doet zo veel!’ Dat klopt, ik doe veel. Hoe ik dit voor elkaar krijg? Kwestie van goed plannen denk ik. Daarnaast zijn het ook allemaal dingen waar ik heel gelukkig van wordt dus levert dat ook over het algemeen meer energie op dan dat het kost. Mijn gedachten gaan dan ook op dit moment uit naar mijn collega’s die mij volgende week weer moeten zien en af en toe hoofdschuddend zich afvragen of er ook een uit-knop op mij zit. Ik ben vooral heel blij om hen weer te zien en ik denk stiekem zij mij ook. Mijn werk is leuk en uitdagend, mijn nevenwerkzaamheden zijn om van te genieten en daarnaast hou ik ook nog tijd over om te sporten en lekker te knuffelen met mijn wederhelft en de katten die op dit moment de tent weer afbreken. Waarom hangen katten toch zo graag in gordijnen en slopen ze alles wat op de vensterbank staat? Ook zie ik mijn vrienden weer wat meer nu het corona-gevaarte weer enigszins is teruggetrokken voor hopelijk een wat langere tijd dan vorige zomer en ga ik binnenkort eindelijk weer op vakantie na ruim 1,5 jaar. Ik geniet zo veel mogelijk van alles en ik hoop dat het nog heel lang mag duren. Voor mijn collega hoop ik hetzelfde, ik wens haar toe dat ze nu nog steeds de vreugde in het leven kan zien en genieten van de tijd die ze heeft, voor hopelijk nog een hele lange tijd. Levensles van deze blog… nee, ik hou niet van clichés. Vul die lekker zelf in of zoek ze op in je smartphone. Al hoop ik dan niet dat je net als ik de Samsung A40 hebt want dan kan het nog wel even duren!