090. Veel afscheidsmomenten in korte tijd

Het is inmiddels al weer een tijdje geleden dat ik een blog heb geschreven. Bijna een jaar als ik het goed zie. Teruglezend in mijn laatste stukje proza is daar ook gelijk de verklaring in te vinden waarom het schrijven van een blog een lange tijd niet meer mijn prioriteit is geweest. Er is veel gebeurd. Wat steeds weer terugkomt is het afscheid nemen, op verschillende manieren. Ik zal proberen een luchtig stukje proza te schrijven over wat er op dit moment allemaal speelt of heeft gespeeld omtrent dit thema.

Om te beginnen is de collega waar ik eerder over schreef afgelopen maand overleden. Heel verdrietig allemaal, want 62 jaar is nog steeds veel te jong. Hoe ze het afgelopen jaar heeft doorgebracht weet ik niet. Ze heeft ervoor gekozen om het proces te doorlopen zonder de collega’s. Het was dan ook een heel raar moment om het telefoontje te ontvangen dat ze er ineens niet meer is. Het afscheid vond plaats in besloten kring dus echt closure zat er niet in. Gelukkig is er op het werk nog wel een moment georganiseerd waarin de naaste collega’s alsnog bij elkaar konden komen om afscheid te nemen. Dat afscheid nemen heel belangrijk is, weet ik inmiddels door afgelopen jaar maar al te goed en ook op de dag van vandaag besef ik mij hoe belangrijk het is om zaken goed af te sluiten. Ik zit er namelijk middenin, werktechnisch dan. Ik hoop nog wel even te blijven leven.

Vanaf het moment van haar afwezigheid vorig jaar heb ik de juridische zaken op het werk op mij genomen. Uiteraard is dit geen excuses om geen blogs meer te schrijven maar dat dit uiteindelijk meer werk en tijd heeft gekost dan daarvoor, spreekt voor zich. Daarnaast voelde ik nog altijd de dringende behoefte om zichtbaar te zijn voor alle medewerkers waar ik de juridische zaken voor behartig waardoor er steeds meer vraag kwam om mijn expertise. Een (tijdelijke) vervanger voor mijn collega werd maar niet aangenomen en uiteindelijk kwam het er op neer dat ik in mijn eentje de hele toko van juridisch advies voorzag. Kei leuk natuurlijk en super uitdagend om op allerlei rechtsgebieden van alles te mogen knutselen maar er is wel een grens. Zo assertief als dat ik ben, heb ik deze meermaals aangegeven, heb ik een voorstel tot herstructurering ingediend bij het bestuur en bij geen gehoor heb ik resoluut een grens getrokken met alle gevolgen van dien. Om een lang verhaal kort te maken komt het erop neer dat de gesprekken met boven niet het gewenste resultaat hebben gehad en heb ik besloten om ergens anders te gaan werken en laat ik de medewerkers in een enorme grafstemming achter. Geloof me, ik heb hier heel lang over nagedacht met vele slapeloze nachten tot gevolg. Uiteindelijk denk ik toch dat dit de beste keuze is en ga ik naar een instelling waarin de passie voor de zorg tot in de hoogste regionen te voelen is. Ik weet alleen niet of daar ook zo veel gebeurt dat ik er hele blogs over kan schrijven, al heb ik tijdens mijn meeloopdag kunnen zien wat adventure-therapy is. Dat zal dus wel goedkomen.

Tussen het afscheid nemen op het werk door kwam ook het bericht dat onze buurman was overleden. Ook hij was ernstig ziek en had geen tijd meer over. Een tijdje geleden heb ik hem nog gezien. Zijn hele leven is hij hovenier geweest in hart en nieren en nu zag ik hem staan met zijn rollator, kijkend naar de plantjes in zijn tuin. Het was een gekke gewaarwording. Daar waar altijd een grote en sterke man stond, stond er nu een fragiele en breekbare man wat triestig te kijken. Het gekke was dat ik hem graag een hart onder de riem wilde steken, maar tegelijkertijd ook heel hard weg wilde rennen. Dat laatste heeft vast te maken met het spreekwoordelijke kop in het zand steken. Ik besloot om toch de angst te overwinnen en naar hem toe te gaan. Hij zag er moe en uitgestreden uit en vertelde me dat ze gestopt zijn met de behandeling zodat de kwaliteit van leven zo lang mogelijk gewaarborgd zou blijven. Enkele weken later was het klaar. Het afscheid was eigenlijk best mooi. Mooie foto’s en leuke verhalen over de buurman, al heb ik nooit geweten dat er een lied over leverworst is gemaakt, laat staan dat dat wordt gespeeld tijdens een afsluiting van een afscheid. De man had wel humor in ieder geval.

Oké, ik kan het niet laten. Er is nadrukkelijk aan iedereen gevraagd om hier geen uitlatingen over te doen, maar aangezien ik toch het schip verlaat en het best netjes kan houden (denk ik), doe ik het toch. Een beetje stout is immers niet fout. Op dit moment zit ik nog steeds in de Raad van Toezicht bij een hele mooie stichting. Let wel, dit is niet de stichting waar ik voor werk maar enkel degene waar ik lid van ben als Raad van Toezicht. We hebben een goede band met de Raad van Bestuur en het gaat nog steeds goed met de stichting. Je zou willen dat andere stichtingen een net zo goede band onderling zouden hebben maar dit blijkt in de praktijk niet altijd zo te zijn. Waar ik op doel? Hier mag ik helaas niets over zeggen, maar als de Raad van Toezicht zijn Raad van Bestuur op non-actief stelt, moet er wel eerst hemel en aarde zijn verzet, wil zoiets gebeuren. Deze beslissing neem je niet over één nacht ijs. Heb ik geleerd tijdens mijn opleiding gezondheidsrecht waarbij het zo is dat de Raad van Toezicht de werkgever is van de Raad van Bestuur en waar het belang van de instelling en de gezondheidszorg prevaleert boven alles, strikt juridisch dan. Uit het niets ineens afscheid nemen van een bestuur is dan mijns inziens erg gek. Tot op heden is er ook nog geen logische verklaring gegeven. En daar laat ik het voorlopig bij. Meer weten? Google weet raad. Dat etentje waarover ik schreef in mijn vorige blog met onze eigen stichting is overigens wel gerealiseerd. Ik heb keihard mijn best gedaan om lekker te koken. Iedereen vond het erg gezellig en heeft het overleefd. Ook weer fijn.

Rest mij enkel nog de komende weken goed door te komen en goed afscheid van mijn lieftallige collega’s te nemen. Ik ga jullie heel hard missen want ik vond het supertof en gezellig om met jullie samen te werken. Hopelijk tref ik net zulke gepassioneerde collega’s als degene met wie ik veel heb samengewerkt.