‘Het was eerste Kerstdag 1961…’ oh nee, het is al 2018. Op dit moment is het de zaterdag na kerst. Ik ben alleen thuis en ben bezig met het maken van mijn jaarboek, een fotoboek met allerlei verhalen van afgelopen jaar. Aangezien ik de concentratie van een garnaal heb, doe ik ook nog allerlei andere dingen tussendoor. Op facebook zie ik berichten voorbijkomen van mensen die zich hebben volgegeten of van mensen die de sneeuw hebben opgezocht. Zelf ben ik aan het twijfelen of ik nog een ibuprofen zal nemen. Ik besluit om toch maar eerst een Fristi te pakken, in de hoop dat ik van de suikers wat op zal knappen. Als ik opsta merk ik dat mijn schouders wat stijfjes zijn en mijn hoofd voelt zwaar. Nu zal je je misschien afvragen wat voor wilde dingen ik nu weer, al dan niet in vereniging, heb gedaan. Dat is nu net het hele punt. Eigenlijk haast niets! Ik begin me steeds meer af te vragen waar het deze week zo mis is gegaan dat ik nu met de ellende zit. Zou het dan toch aan eerste kerstdag liggen?
Maandag was het kerstavond. Overdag heb ik nog lekker kunnen werken, ja lekker want van mijn werk word ik nu eenmaal gelukkig, en aan het einde van de middag ben ik naar mijn ouders gegaan. Dit was het eerste stressmomentje want hoe hoort het nou? Ik ben uitgenodigd om daar met kerst te zijn, maar wordt er dan ook wat van mij verwacht? Ik heb dat weekend al meegeholpen met het maken van het menu en het halen van de boodschappen dus in die zin heb ik mijn bijdrage geleverd. Ook heb ik een fraaie taart achtergelaten om op kerstavond bij de koffie te eten. Moet ik dan nog een bloemetje meenemen? Word ik geacht mee te delen in de rekening van het diner? Ik vind het maar lastig. Uiteindelijk haalde de drukte mij in de winkels over om direct richting mijn ouders te gaan, zonder nog iets mee te brengen, behalve liefde en aandacht natuurlijk. Of het goed genoeg was, geen idee. Ik ben niet al te best met hints. Gelukkig is mijn familie heel direct en laten ze meestal de hints wel achterwege. Ik heb niets gehoord dus het zal wel goed zijn, is mijn conclusie.
Eerste kerstdag. Ik werd wakker en was blij dat ik niet te veel gedronken had die avond. Ten opzichte van vorig jaar was dit al een betere start. Ook viel het mee met de vermoeidheid. In de middag begonnen we met het kerstmenu. Ik kreeg die ochtend al een iets wat teleurstellende blik toen ik aangaf dat ik rond vier uur naar huis ging omdat Zusje bij mij zou komen eten voor kerst. De teleurstelling werd weggeslikt en er werd plaatsgemaakt voor het eten. Mijn aanstaande zwager had het hoofdgerecht gemaakt en dat was goed vertoeven.
Rond een uur of half vijf is Zusje bij mij thuis voor het kerstdiner. We hebben voor elkaar cadeautjes gehaald en liefdevol overhandigden we die aan elkaar. Zusje heeft zo waar een beker eigenhandig beschreven en van mij heeft Zusje een Hello-Kitty-Helm gekregen. Na het eten en het spelen van Singstar, ja mijn ruiten zijn nog heel en sorry buurtjes, besloten we om de DJ op te halen bij zijn vader (hierna: Vader W., gewoon omdat het stoer klinkt als je het uitspreekt). Zusje wilde deze gebeurtenis niet in stilte voorbij laten gaan en besloot kerstlampjes en de Hello-Kitty-Helm mee te nemen. Tijdens het ritje heeft ze de auto volgehangen met lampjes en bij binnenkomst had ze de helm mee. Vader W keek nogal verbaasd op toen er twee drukke dames zijn huis binnen kwamen. De DJ bleek nog niet thuis. Nadat Vader W koffie had ingeschonken, keek hij vermakelijk toe hoe Zusje en ik vertelden over onze kerstavond. Ondertussen kwispelde de hond vrolijk door het huis totdat de DJ thuiskwam. Het beest werd helemaal wild en Zusje ook, want ze ging gelijk de Hello-Kitty-Helm opzetten. Bij binnenkomst van de DJ konden we hem vrijwel gelijk opvegen toen hij Zusje zag zitten met de helm op. Het zal wel een gênante bedoeling zijn geweest. Ben je al niet thuis terwijl er bezoek voor je komt, zit vervolgens de lokale carnavalsvereniging op de bank als je binnenkomt!
Enfin, uiteindelijk hebben we hem meegenomen in de auto en had Zusje de lampjes aangezet. Nog een laatste toeter voor het huis van Vader W zodat hij de lampjes in de auto nog kon zien. Nog bijkomend van verbazing kon de DJ niet anders dan toegeven dat dit de meest bijzondere kerst ooit was. Overigens is tot op heden niet bekend wat Vader W van het hele spektakel vond. To be continued….
Wat een leuke blog!