Inmiddels ben ik toe aan het 31e verhaal op mijn website. Al drie maanden beschrijf ik momenten uit mijn leven. Dingen die ik heb meegemaakt, zaken waarover ik mij blijf verbazen en research naar de psyche van de mens. Ik moet bekennen dat ik af en toe door mijn eigen site scrol en toch nog even een verhaaltje opnieuw lees, zowel hilarisch als een beetje narcistisch, maar ik vind het geweldig om terug te blikken naar wat ik heb geschreven. Sommige verhalen hebben heel wat werk gekost en sommigen maar een kwartier, afhankelijk hoe het met mijn eigen psyche gesteld was. Bij dat terugkijken miste ik eigenlijk de echte start van het schrijven van korte verhalen. Dit is namelijk begonnen rond 2007 in de trein. In de Metro, de gratis krant die destijds nog te verkrijgen was en waarvan ik geen idee heb of die überhaupt nog bestaat, stond een advertentie met daarin een oproep voor mensen die een kort verhaal wilden insturen. Aangezien ik altijd aan van alles denk en de film Sjakie en de chocoladefabriek in het niet valt bij wat er in mijn hoofd dagelijks gebeurt, leek dit mij wel een mooie uitdaging. Ik ben die dag gelijk begonnen met brainstormen over een onderwerp en al gauw vlogen de woorden op papier. Aangezien het verhaal niet meer dan een X-aantal woorden mocht zijn, is het wat korter dan mijn gebruikelijke blogs en misschien ook wat minder grappig maar hé, ik was net twintig en dan heb je nog niet zo veel ervaring. Enfin, ik ben even de digitale archiefkast ingedoken (lees: Facebook) en zo waar, het artikel stond er nog. Om je het nodige zoekwerk te besparen, heb ik het verhaal hieronder opgeschreven. Geniet ervan!
Het cavia-verhaal (2007)
Het was een donkere zondagavond. Zoals wel vaker gingen mijn zusje en ik vanuit de thuisbasis met de trein naar Nijmegen om zo de vroege maandagochtendspits te mijden. Mijn zusje heeft op maandag altijd al om half 9 college en ik heb eigenlijk nooit zin om vroeg te treinen zodat ik mijn college van half 11 ga halen. De kans dát ik ga, is al niet zo groot, maar om toch de motivatie erin te houden heb ik op zondagavond vaak goede voornemens. Enfin, het was een koude winterse avond en mijn humeur was al ver onder het nulpunt gedaald want reizen met de trein vind ik sowieso ellende (lees: lichte vorm van smetvrees) maar als student heb je niet veel keuze. Vanaf de thuisbasis naar Zutphen was er nog niets aan de hand. Het was redelijk rustig in de trein en voor de verandering hadden we geen vertraging.
Eenmaal in Zutphen aangekomen moesten we wachten op de trein vanuit Deventer die ons naar Nijmegen zou brengen. Toen de trein arriveerde, bleek dat wij niet de enige mensen waren die besloten hadden om rond 8 uur met de trein richting Nijmegen te gaan. Met onze zware koffers sjouwden we naar boven. Ja, boven, want ik had gezien dat daar nog wel wat stoelen vrij waren. Boven aangekomen bleek dat deze inschatting de juiste was. Op bijna elke stoel zaten mensen, op de eerste vierzitter na. Voor zij die nooit de trein hebben genomen, twee loveseats ongeveer die tegenover elkaar staan. Een meisje van een jaar of 14 met rood haar keek wat verdwaasd naar buiten. Ze had een mp3-speler op met keihard de Jeugd van Tegenwoordig (o.i.d. van dat genre) en naast haar stond een plastic bakje met daarin, wat later bleek, een cavia.
Ik tikte het meisje aan en vroeg haar vriendelijk de plastic bak te verwijderen zodat ik op deze stoel kon gaan zitten. Het meisje keek mij boos aan en zei dat daar haar cavia al zat. Mijn zusje moest lachen. Ik vond dit een beetje een vreemde opmerking want het bakje was schootformaat, maar ze bleef me aankijken en het leek er niet op dat ze het bakje weg ging halen. Vervolgens vroeg ik of haar cavia ook een kaartje had gekocht. Ze antwoordde ‘nee’ waarop ik haar aangaf dat ik wel een geldig vervoersbewijs had en heb haar vervolgens vriendelijk verzocht het diertje van de stoel te halen want zonder plaatsbewijs is er geen plek voor de cavia… Met een chagrijnig gezicht pakte ze met nog wat tegensputteren het bakje op en zette deze op haar schoot. En zo konden mijn zusje en toch nog zittend de reis vervolgen.