Af en toe hoor je weleens van die verhalen dat iemand pas na weken thuis wordt gevonden. Dood. Vaak is er niet eens sprake van een misdrijf, maar is iemand een natuurlijke dood gestorven. Hoe is het mogelijk dat iemand pas na weken, of zelfs soms na maanden of jaren, thuis wordt gevonden? Bestaat dat echt? Het bericht van een tijdje geleden in de Volkskrant bevestigt helaas deze tragedie.[1] De betreffende dame is gewoon pas na tien jaar gevonden in haar huis! Ik vraag me dan af of de buren nooit iets hebben geroken. Een lichaam gaat toch op een gegeven moment ontbinden, en dan is de stank niet te harden. Als ik het artikel verder bestudeer, lees ik dat de buren inderdaad niets hebben geroken, maar zich vooral bezighielden met; ‘Er zitten maar twee stenen tussen en daar lagen mijn kinderen al die tijd naast’. Beetje vreemde opmerking, want er zijn zo veel mensen die geen idee hebben wat er bij de buren gebeurt. Dit keer lag er een lijk, maar hoe vaak hoor je de buurman van een moordenaar wel niet zeggen; ‘Het was zo’n aardige man. Ik heb nooit gemerkt dat hij er maanden over heeft gedaan om de buurvrouw in stukken te snijden en in te vriezen’. Oké, dat hoor je ook niet zo vaak, maar het gaat erom dat we tegenwoordig niet meer heel betrokken zijn met de buren en hun welzijn. Het is niet meer zoals vroeger. En hoe zit het dan met de familie van de overledene?
Kom ik terug op mijn vraag hoe het mogelijk is dat iemand zo lang in zijn of haar huis kan liggen dat niemand dit opmerkt. Als ik wat meer informatie over bovenstaande casus zoek, tref ik een artikel in het AD aan waarin de dochter Evelyne van de betreffende overleden vrouw aan het woord is.[2] Evelyne geeft aan dat er een reden is geweest waardoor ze geen contact meer had met haar moeder. Haar moeder heeft haar vele malen duidelijk gemaakt dat ze niet gewenst was, waardoor er na een tijdje geen contact meer was. Evelyne vindt het triest maar geeft aan dat contact wel tweerichtingsverkeer moet zijn. Daar heeft ze een punt.
Als ik het artikel lees, lijkt het wel alsof Evelyne zich moet verdedigen. Alsof het een schande is dat ze nooit haar moeder heeft opgezocht. Terwijl de meest moeilijke band om te onderhouden, deze soms met je familie is. Familie is toch een gek iets. Ze zijn niet als vrienden. Je krijgt je familie er gewoon bij, en het is aan jou hoe je er mee om wilt gaan. In bovenstaande geval was Evelyne niet gewenst. Moet je dan tegen beter weten in toch je moeder blijven opzoeken omdat ze je moeder is, terwijl je weet dat je nooit goed genoeg zult zijn voor haar? Of kun je, net als met je vrienden, ervoor kiezen met wie je wel en niet wilt omgaan?
Het contact verbreken met je ouders is nog steeds een taboe. Als ik op zoek ga naar cijfers en statistieken, blijkt dat er vrij weinig over te vinden is. Anita Drost, schrijver van het boek ‘Breken met je ouders’, geeft aan dat er veel verdriet en schaamte is over het breken met je ouders. Het is lastig om het ontstaan van de breuk na te vertellen. Meestal gaat het niet om één conflict, maar aan een hele geschiedenis aan wat vooraf is gegaan. Vaak is de situatie zo complex dat herstel niet snel mogelijk is als hoe dat voor een buitenstaander lijkt. Begrijpelijk is het dan ook dat iemand zich gekwetst voelt, wanneer een buitenstaander een opmerking maakt als; ‘Maar jij hebt tenminste je ouders nog’.
In het geval van Evelyne, blijkt dat Evelyne destijds bewust heeft gekozen om geen contact meer met haar moeder op te nemen. Haar moeder wilde haar niet meer zien dus waarom nog moeite doen? Omdat we het in Nederland vinden dat kinderen een inspanningsverplichting jegens hun ouders hebben? Ouders hebben de plicht je op te voeden. Daar hebben ze destijds een keuze in gemaakt. Maar zodra de kinderen volwassen zijn, lijkt het mij niet meer dan logisch dat de inspanningsverplichting van beide kanten dient te komen. Zowel de ouders als de kinderen zijn volwassen. Hoe moeilijk het ook voor ouders kan zijn om in te zien dat de kinderen oud genoeg zijn om hun eigen keuzes en fouten te maken. Behandel ze als gelijken.
Maar wat als je als Evelyne nooit gewenst
bent geweest? Of dat je ouders nooit hebben laten blijken dat ze het fijn
vinden om je te zien? Moet je dan nog wel langskomen? Ouders kunnen mijns
inziens geen beroep doen op het feit dat ze ouders zijn en de kinderen maar
meer moeite moeten nemen om hen op te zoeken. Wil je een goede band met je
kinderen houden? Zorg er dan voor dat je het prettig met elkaar houdt, dan
wordt het opzoeken van elkaar een stuk eenvoudiger en hoeft de politie
uiteindelijk niet pas naar tien jaar je lichaam te vinden.
[1] Hanneke van Houwelingen en Carel van der Velde in Het Algemeen Dagblad, 19 februari 2016, te vinden via https://www.ad.nl/binnenland/haar-moeder-lag-10-jaar-dood-in-huis~a57403ab/
[2] Redactie Volkskrant, 21 november 2013, te vinden via https://www.volkskrant.nl/nieuws-achtergrond/vrouw-ligt-tien-jaar-dood-in-huis-rotterdam~bbb67818/