Vandaag ga ik een blog schrijven die anders is dan gebruikelijk. Nu niet gelijk aan termen denken als ‘out of the box’, want als ik ergens een hekel aan heb dan is het hokjes of doosjes waar mensen in worden geplaatst. Daarnaast doen mensen volgens mij van alles wat niet in een doos thuishoort, dus ik gebruik liever termen als ‘living on the edge’ en ‘uit je comfortzone’. Ik support anderen dan ook van harte om eens iets te doen wat afwijkt van hetgeen wordt verwacht van mensen. Onvoorspelbaarheid maakt het leven nu eenmaal een stuk leuker. Een maatje van mij heeft dit overigens afgelopen week aan den lijve mogen ondervinden…
Wat is er nu gebeurd? Aangezien het begin maart prachtig weer was, al voelt dat vandaag al weer als heel lang geleden, dacht mijn maatje dat het tijd was geworden om de bloemetjes buiten te zetten. Letterlijk dan. Mijn maatje had namelijk een rieten mandje die hij, al dan niet samen met zijn kinderen, had gevuld met narcissen. Je weet wel, die bloem die zijn naam ontleent aan Narcissus, een figuur uit de Griekse mythologie. Huh? Ja, dat is een man die zichzelf zo ontzettend liefkoos dat hij een meertje als spiegel koos, in het water naar zichzelf bleef loeren en uiteindelijk verdronk in datzelfde meer omdat hij niet kon stoppen met zichzelf te bekijken en aanbidden. Op die plek groeiden vermoedelijk op den duur gele bloemen en zo is de narcis aan haar naam gekomen. Weet je gelijk waar de term narcist vandaan komt. Enfin, mijn maatje had het bakje op een prachtige dag buiten bij zijn deur neergezet zodat hij er elke keer naar kon kijken. Het lijkt mij overigens gezonder om naar bloemen te kijken dan steeds naar je eigen spiegelbeeld in het water. Veel veiliger ook, maar goed.
Uiteraard is het buiten zetten van bloemen en planten niet geheel zonder risico. Het ging een paar dagen goed. Totdat mijn maatje op een dag thuiskwam en zag dat de narcissen gekortwiekt waren. Zijn reactie was de volgende; ‘Je weet wanneer je in Almelo bent… Wanneer de narcissen vakkundig voor je voordeur vandaan gejat worden.’ Ik kwam niet meer bij. Nu is Almelo niet per se een pauperstad, en bij nadere bestudering zag je duidelijk dat de narcissen vakkundig zijn afgeknipt. Er is serieus werk van gemaakt. Niet geheel Almeloos maar eerder een gevalletje voorbedachte rade van een kwade ziel. Die kunnen overal wonen is mijn ervaring. Mijn maatje kon het voorval gelukkig met de mantel der liefde bedekken door te hopen dat dit een pure wanhoopsdaad was van iemand die wat goed moest maken thuis dus er was geen man overboord. Hij zou wel weer nieuwe narcissen halen. Op dat moment vond ik dat nog wat optimistisch. Het verhaal van de kwade ziel paste in mijn hoofd beter. Waarom zou je anders met schaar en al aan de slag gaan om bloemen te jatten?
Na enkele uren werd het mysterie van de narcissen gelukkig al opgelost. Eén van de kleinkinderen van een buurvrouw verderop had de bloemetjes afgeknipt om ze cadeau te doen aan haar oma. Toen aan het kind werd gevraagd hoe ze aan de bloemen was gekomen kon ze niet anders dan bekennen. Haar argumentatie; Ik ben nog te klein om alleen naar de winkel te gaan en ik mag van mama geen bloemen plukken in het park’. Ik heb niet echt iets met kinderen maar dit vond ik toch een knap staaltje creativiteit met een erg goede argumentatie. Daar kan moeders niet tegenop. Boos worden is geen optie aangezien het kind enkel uit goede bedoelingen heeft gehandeld. Had mijn maatje toch wel een punt met zijn optimistische benadering. Al zou ik me wel zorgen maken dat het kind nog zo jong is en nu al voor het dievenpad kiest… Ach, living on the edge 🙂