Gisteren ben ik teruggekomen van mijn vakantie op Lanzarote. Lanzarote? Alweer? Jazeker, vriendelijke mensen, bekende omgeving en binnen een afzienbare tijd op een plek waar bijna altijd de zon schijnt en de temperaturen aangenaam zijn. Toch niet in hetzelfde hotel als in november? Jazeker, gewoon omdat het eten er heerlijk is, er voldoende sportfaciliteiten zijn en de fietsroute naar mijn favoriete ijszaak ver genoeg is om alle calorieën van het ijs weer te verbranden. Uiteraard heb ik ook weer mijn pakje hagelslag meegenomen. Het is misschien vreemd, maar zonder hagelslag kan ik echt niet op vakantie. Gelukkig kijken de Spanjaarden daar niet meer gek van op, maar er was ooit een tijd dat ik er wat minder makkelijk mee wegkwam….
Het was september 2010 toen ik met Mattje naar Amerika ben vertrokken om drie maanden rond te reizen. Onze eerste bestemming was Los Angeles. Om daar te komen moesten we eerst een overstap maken in Houston. Waarom dit niet zo soepel liep?
Op de heenreis naar Houston kregen we een blauw formulier. Dit moesten wij invullen met gegevens als het adres waar we verblijven, vluchtnummer en als belangrijkste; gebruiken we drugs, zijn we bij vee in de buurt geweest (huh?) en nemen we goederen uit een ander land mee om te verkopen. Enfin, ingevuld en al komen we aan bij het vliegveld Houston. Daar staan allemaal ‘hokjes’ met mensen erin waar je langs moet alvorens je het vliegveld zelf op mag. Ook wij moesten ons één voor één melden.
Ik trof een man van een jaar of 65 met een indo uiterlijk. Niets tegen pinda’s overigens, ik eet ze alleen niet. Hij zag eruit als zo’n schattig en lief opaatje dus ik was me van geen kwaad bewust dus ik sprak hem met goede zin aan. Hij begon al kattig met het vragen naar mijn formulieren, vervolgens werd ik bruut uitgehoord over wat ik hier allemaal wel niet kwam doen en hoeveel geld ik bij me had. Erg bijzondere vraag naar mijn mening want als een onbekend iemand mij in Nederland vraagt hoeveel geld ik mee heb, ga ik daar echt niet op antwoorden. Na wat doorgezaagd te hebben over hoe duur onze reis wel niet was moest ik een afdruk van mijn beide handen laten maken en werd er een foto gemaakt met een webcam. Ik leek verdorie wel een crime suspect! Nadat dat allemaal klaar was, kreeg ik het formulier terug.
Bij de douane aangekomen moesten we het blauwe formulier weer inleveren en mocht je doorlopen. Tenminste, als je niet de Sjaak was van een controle… Zucht. Drie keer raden wie naar een duister hok moest lopen om de koffer open te doen… Juist, ik. Deze man begon te vragen hoe lang we in Amerika bleven en waar we verbleven. In mijn beste Engels heb ik de man uitgelegd dat we een rondreis maakten door het westen van Amerika. Dit antwoord was niet genoeg, hij moest precies weten in welk hotel we zaten met welk adres dat was enzovoorts. Oftewel, ik moest de man helemaal gaan uitleggen waar we precies die drie weken verbleven en wat we erna gingen doen. Aangezien ik graag op de bagagedrager zit en het uitzoeken van onze bestemming graag aan andere overlaat, had ik eigenlijk geen idee waar de reis precies heenging. Het antwoord ‘I have no clue’ was reden voor de man om nog geïrriteerder te raken en door te zagen dat ik toch echt wel moest weten waar ik heen ging. Met smekende ogen probeerde ik het nog een keer uit te leggen en beloofde ik de man plechtig dat we half december via New York weer terug naar Nederland zouden vliegen. Inmiddels sloeg de geïrriteerdheid om in vermoeidheid en leek de man wel klaar te zijn met mijn verhaal.
Daarna moest mijn koffer opengemaakt worden. Of ik eten bij mij had. Bij het idee dat ik moest uitleggen wat drop was en gelet op zijn eerdere onbegrip zakte de moed al in de schoenen, laat staan bij de rest van de inhoud van mijn koffer, dus keek ik maar wat schaapachtig en trok mijn schouders op. Toen de man uiteindelijk de riem van mijn koffer had open gefriemeld en deze openmaakte zette hij grote ogen op toen hij de inhoud zag en vroeg ‘wat is dit allemaal’? Tja, hoe leg je uit dat je vijf pakken hagelslag bij je hebt en wat je er mee moet doen? Misschien was het toch makkelijker geweest om uit te leggen wat drop is. De man twijfelde volgens mij nog even om mij linea directa als persona non grada op het vliegtuig terug naar Nederland te zetten, maar zag inmiddels mijn zwaar onschuldige reisgenoot al staan wachten op mij. Uiteindelijk, na een half uur in mijn koffer gewroet te hebben, kon hij niets vinden en mocht ik doorlopen. Ik heb daarna plechtig beloofd nooit meer naar Houston terug te keren. Was ik overigens toch al niet van plan want daar is het nog steeds mogelijk om de doodstraf opgelegd te krijgen dus ik neem liever het zekere voor het onzekere en vlieg voortaan weer lekker binnen Europa.