In mijn vorige verhaal ben ik wat sceptisch geweest over de transparantie van het Eurovisiesongfestival en de daarbij behorende puntenverdeling. Landen zouden betalen om in de finale te staan, Australië en Israël doen mee met het EUROvisiesongfestival en het feit dat San Marino überhaupt in de finale is gekomen blijft erg wonderlijk. Nog steeds sluit ik corruptie niet helemaal uit, maar het feit dat Duncan namens Nederland dit jaar het Eurovisiesongfestival heeft gewonnen is natuurlijk wel heel tof. Vooral de blik naar de lichtgevende bol die tijdens het lied boven de piano verscheen, heeft heel wat zieltjes gewonnen.
Waar ik wel wat moeite mee heb is het nationalistische gevoel wat mensen krijgen door de winst. Het is nu immers zo dat ‘wij’ het Eurovisiesongfestival hebben gewonnen. Hoezo wij? Duncan heeft het lied zelf geschreven en gecomponeerd. Voor zijn leeftijd, hij is inmiddels 25 jaar, een hele prestatie om het dan voor elkaar te boksen het songfestival te winnen, maar wat hebben ‘wij’ er mee te maken? Behalve dat hij uitkomt voor Nederland hebben ‘wij’ er niets aan gedaan om hem naar de nummer-1-positie te helpen. Wat nu als Duncan onderaan was geëindigd? Dan hadden ‘wij’ waarschijnlijk lopen mauwen dat hij het verkeerde nummer had gekozen of dat het Eurovisiesongfestival corrupt is.
Voor mijn gevoel gebeurde dit afgelopen week met het internationale voetbal van Ajax. Helemaal heb ik de halve finale niet meegekregen, maar ik begreep dat het iets was met de 6e minuut in blessuretijd en een doelpunt voor de tegenstander waardoor Ajax het niet tot de finale heeft kunnen maken. Voor de tijd verschenen mensen in het nieuws met dat ‘we’ wel even zouden winnen, en die avond dat er werd gevoetbald hebben ‘wij’ nog heel lang op voorsprong gestaan. Uiteindelijk werd de wedstrijd verloren en had dus Ajax verloren, niet ‘wij’, want dat Ajax heeft verloren was niet ‘onze’ schuld.
Waar komt het ‘wij’-gevoel vandaan? Heeft het te maken met dat mensen graag een saamhorigheidsgevoel willen creëren? In een groep is het namelijk veel gezelliger dan alleen. Daarnaast voel je je ook niet zo eenzaam als iedereen het met je eens is. Beste makkelijk ook, geen tegenspraak. Het nationalistische ‘wij’-gevoel lijkt vooral aanwezig te zijn zodra het gaat om iets positiefs. Iets wat positief voor een grote groep mensen is. Is het doel bereikt, dan is het tijd voor een feestje. Want daar houden ‘wij’ namelijk ook van. Helaas is het ook zo, dat bleek wel bij het verlies van Ajax, dat bij een negatief resultaat het ‘wij’-gevoel onmiddellijk wordt losgelaten en ieder voor zich weer een reden heeft om te zeiken.
Zelf heb ik slechte ervaringen met het ‘wij’-gevoel, met name als ik terugdenk aan de periode dat ik nog weleens gebruik heb moeten maken van de NS. Als er iemand in de stiltecoupé lawaai zat te maken door fanatiek te bellen of de muziek op standje volle bak te zetten, keek iedereen zwaar geïrriteerd elkaar aan in de hoop dat er iemand wat van zei. Eerder was ik degene die steeds het voortouw nam om er wat van te zeggen. Maar zodra ik overlastbezorger aansprak op zijn gedrag en hoopte op steun van de eerder boos kijkende omstanders, keek iedereen ineens heel onschuldig naar buiten en zat ik met een kwade overlastbezorger die mij de rest van de rit niet meer met rust kon laten. Spreken namens het ‘wij’-gevoel heb ik daarna maar gelaten.
Kortom, ik deel het ‘wij’-gevoel niet zo. Ik hou het liever bij mijn eigen mening en visie. Als Nederland moet voetballen tegen Spanje ben ik bijvoorbeeld liever voor Spanje. Gewoon omdat ik het team een stuk sympathieker vind dan de enorme ego’s die voor Nederland uitkomen. Toch hoopte ik net als de rest van Nederland dat Duncan zou winnen. Alleen was niet de motivatie dat hij voor Nederland uitkwam, maar gewoon omdat ik zijn nummer het beste nummer vond van de gehele avond. Gefeliciteerd Duncan! Nederland is weer een topartiest rijker!