Twee weken van tevoren was het al bekend. We zouden deze zomer alle records verbreken, niemand zou worden gespaard en we moesten er allemaal aan geloven. Ik heb het natuurlijk over de hittegolf van afgelopen week. Op 26 juli werd zelfs de warmste dag ooit gemeten met 40,7 graden in Gilze-Rijen en ik denk dat als die weermensen bij mij op zolder waren geweest dat de temperatuur nog veel hoger had uitgeslagen. Nondeju, wat was het warm. Ik ben uit pure wanhoop maar in de kelder gaan slapen want daar was de temperatuur in ieder geval nog enigszins uit te houden.
Aangezien om mij heen de paniek over het warme weer merkbaar was, ben ik ’s avonds uit nieuwsgierigheid maar eens naar het journaal gaan kijken. Ik begrijp inmiddels wel wat ze bedoelen met komkommertijd in de zomer. Het halve journaal ging over de hittegolf en hoe ernstig dit wel niet was voor de natuur. Om nog maar niet te spreken over het opwarmen van het klimaat en de verwoesting van de aarde. Wetenschappers kwamen in beeld om nog eens te bevestigen dat er echt ingegrepen moest worden want zo kon het niet langer.
Ik werd gelijk weer herinnerd aan de reden waarom ik niet tot nauwelijks het journaal kijk. Het lijkt wel alsof er alleen maar ellende in de wereld is. Wordt er niet ergens een oorlog uitgevochten, dan zoeken we zelf wel naar een reden om de aarde te verwoesten. We zijn door het journaal ook op de hoogte van wat er in de gehele wereld gebeurd. Van de bosbranden in het poolgebied tot aan tentenkampen in Syrië. Overal staan de Nederlandse reporters vooraan.
Wat mij opvalt is dat het meestal over negatieve zaken gaat. Zelden komt er iets positiefs voor. Hebben we eindelijk een beetje zomerse temperaturen, wordt deze vreugde gelijk verpest door het benoemen van alle negatieve gevolgen. Heeft half Nederland zomervakantie, dan gaat het over de drukte en de files op de weg. Is de IS uit Syrië enigszins onder controle, schakelen we over naar de vluchtelingen in Afrika die naar Europa oversteken. Staat er een Nederlander op het podium bij de Tour de France, gaat hij zich excuseren dat hij geen éérste is geworden. Steven Kruijswijk, rug recht en trots je hoofd omhoog. 3e worden is heel knap en daar mag je trots op zijn. En trek je niets aan van die gekke Julian Alaphilippe, hij is gewoon jaloers.[1]
Zelf kijk ik eigenlijk geen journaal. Ik krijg hooguit het nieuws via de radio mee. Dit heeft z’n voor- en z’n nadelen want ik kwam er bijvoorbeeld pas na drie dagen achter dat Michael Jackson dood was. Ik had namelijk andere dingen te doen zoals vliegeren in Oostende aan het strand waardoor ik lekker geïsoleerd van de samenleving kon blijven. De reden dat ik het journaal niet kijk, heeft er vooral mee te maken dat ik er altijd een beetje verdrietig van word. Het is goed om te weten wat er in de wereld gebeurt, een stukje bewustwording van jezelf en je omgeving. En ook is het fijn om te zien dat we het zo slecht nog niet hebben. Maar om de zoveel uur een bak ellende over je uitgestort te krijgen is niet fijn. Je kan zeggen dat ik daardoor mijn kop in het zand steek en niet wil zien wat er om mij heen gebeurt. Zelf weet ik dat, wanneer het mij aangaat, ik mijn bijdrage wel zal leveren. Ik kan mijzelf druk genoeg maken over zaken, daar heb ik het nieuws niet voor nodig. Daarnaast vraag ik mij ook weleens af hoe we zo zeker weten dat de informatie die ons via het journaal wordt toegezonden ook klopt?
Als ik de ellende in de wereld even zat ben,
keer ik gewoon weer terug naar mijn eigen innerlijke wereld. Daar waar mensen
lief doen tegen elkaar, er altijd onbeperkt chocoladecakejes te verkrijgen zijn
en in elke tuin een roze flamingo staat.
[1] Alaphilippe sneert naar Kruijswijk; Dit liever dan niets doen en derde worden, te lezen via https://www.indeleiderstrui.nl/nieuws/tour-de-france/241022/alaphilippe-sneert-naar-kruijswijk-dit-liever-dan-niets-doen-en-derde-worden