Een collega vroeg mij afgelopen week hoe het komt dat ik al een tijdje geen verhalen meer heb geschreven. Het is inmiddels halverwege maart en de vorige blog dateerde van eind januari. Die vraag kon ik niet zomaar beantwoorden. Het zou namelijk te makkelijk zijn om te zeggen dat ik te druk ben of geen tijd heb, want daar heeft het volgens mij niets mee te maken. Ik herinner me namelijk avonden en weekenden dat ik alleen maar naar de serie Dexter, de sympathieke seriemoordenaar, heb gekeken en inmiddels ben ik ook gestart met New Amsterdam, een ziekenhuis in Amerika, op Netflix. Dit om de afwisseling er een beetje in te houden. Zodra ik weer droom dat ik ledematen in het water aan het gooien ben, weet ik dat het tijd is voor een switch naar de surrealistische kant van het leven en de mensen die negatief antwoord geven op de vraag of het goed met ze gaat. Als ik dat dan ook niet goed meer trek dan zoek ik ‘het lourdes-gevoel’ op door te kijken naar Temptation Island en me kapot te lachen over de conversaties en het type mens dat meedoet als deelnemer. Weet je niet wat ‘het Lourdes-gevoel’ is? Check dan even op Spotify dit nummer van Youp van ’t Hek. Kort gezegd is de boodschap dat, als je het zwaar hebt, je altijd nog naar mensen kan kijken die het nog veel zwaarder hebben. Het houdt je toch een beetje optimistisch. Enfin, in één aflevering is het mogelijk om een blog te schrijven. Het lag dus niet aan het gebrek aan tijd, want dat had ik genoeg. Hoe komt het dan dat ik zo lang geen verhaal op digitaal papier heb weten te krijgen? Was ik misschien druk in mijn hoofd?
Op het werk is het elke dag een kwestie van hollen of stilstaan maar dat is in de afgelopen jaren niet veranderd. De cliënten zijn nog net zo maf, de wetgeving nog steeds niet op orde en elke dag gebeurt er weer iets onverwachts. Kortom, nog steeds heerlijk chaotisch en uitdagend als in andere jaren. Het enige nadeel is dat Corona-gedoe. Dat vreet onbewust een hoop energie. Zo maakt thuiswerken dat het werk een stuk efficiënter en sneller gaat, al blijft het verlangen om te buurten met collega’s en te netwerken chronisch op de achtergrond aanwezig. Het is ook gewoon een dubbel gevoel. Aanwezig zijn mag, maar dan loop ik kans om besmet te worden. Aan de andere kant is thuiswerken ook erg eenzaam dus schipper ik constant tussen wel of niet naar locatie gaan. Inmiddels heb ik voor 50/50 gekozen. Wellicht geestelijk wat vermoeiend maar nog steeds geen reden om te verzuimen een blog te schrijven.
Voor Corona sportte ik bijna elke dag. Tennissen, hardlopen, bodypumpen en skaten, het kan niet inspannend genoeg zijn. Doordat de sportscholen dicht zijn zit binnen sporten er niet in. Gelukkig is het buiten nog wel een optie, al moet ik zeggen dat het weer niet altijd even uitnodigend is. Op dit moment varieert de regen af met hagel. Omdat ik niet de enige ben die het liefst met 15 graden of hoger buiten sport zou ik wat meer tijd over moeten houden voor het schrijven van een blog. In plaats van te schrijven ben ik sinds vorige week tennisles in de avond gaan geven. De ideale manier om mensen te zien op gepaste afstand en in de buitenlucht. De start was wellicht wat uit de lucht gevallen maar ik ben niet over één nacht ijs gegaan en heb het gelijk goed aangepakt door een logo te laten ontwerpen en kleding te bedrukken met mijn naam en logo. Het is niet dat ik ineens van plan ben om een carrièreswitch te maken, dat zeker niet, maar ik hou wel van een stukje professionaliteit en uitstraling. Daarnaast krijg ik gelijk veel energie van het lesgeven hetgeen mijn dagelijkse werkzaamheden weer ten goede komt. Behalve het schrijven van een blog, want dat is tot aan dit stuk niet gelukt.
Wanneer ik probeer een antwoord te vinden op eerder gestelde vraag, vraag ik mijzelf af of ik niet gewoon in een schrijf-sleur ben gekomen. Die vraag kan ik gelukkig ontkennend beantwoorden want schrijven blijft een passie an sich. Ik denk dat het vooral zit in de negativiteit aan onderwerpen die de revue passeren en waar Nederland sowieso de laatste tijd een beetje in lijkt te blijven hangen. Onderwerpen genoeg. Zo vraag ik mij al een tijdje af hoe het kan dat een forensische kliniek waar ik werk valt onder de wetgeving van het ministerie van VWS en niet die van Justitie en Veiligheid terwijl veiligheid en beveiliging juist hoog in het vaandel zou moeten staan, maar dit juridisch weer een ondergeschoven kindje blijkt te zijn. Of wat nu precies de definitie en de uitleg bij wilsbekwaamheid is. Het gegeven dat vrouwen niet in hun eentje veilig in de avond over straat kunnen lopen is ook een interessant onderwerp. Of om in het kader van dit onderwerp te blijven, daar waar mensen steeds roepen dat ze te druk zijn of geen tijd hebben terwijl het vooral een kwestie is van prioriteren. Zouden we niet veel eerlijker zijn als we mensen afwijzen door te zeggen; daar ligt op dit moment niet mijn prioriteit. Niet dat de afgewezen persoon niet belangrijk is of de moeite waard, maar kennelijk zijn er andere zaken die voorrang krijgen.
Heeft mijn verzuim in het schrijven van blogs te maken met prioritering? In beginsel dacht ik van wel, maar nu ik de tijd/prioriteit heb gegeven aan mijn verzuim bedenk ik mij dat de oorzaak ergens anders ligt. Aan onderwerpen en issues aldus geen gebrek, maar hetgeen wat al deze onderwerpen gemeen hebben is dat ze iets negatiefs hebben, en laten we juist nu zo veel behoefte hebben aan een stukje positiviteit. Juist nu we nog steeds in lockdown zitten, we in de avond vast zitten aan een avondklok, niet binnen mogen sporten of, nog veel belangrijker, niet naar de kroeg kunnen (ik prioriteer alleen maar) zou het fijn zijn om iets positiefs te horen. En dat kwam de laatste tijd maar niet. De avondklok geldt nu tot het einde van de maand, het sporten mocht eerder maar in tweetallen en met click en collect redden we retail-Nederland ook niet. Daarnaast was ik enorm gekwetst om de leeftijdsdiscriminatie waarbij mensen tot 27 jaar wel vrij met elkaar buiten mochten sporten. Mijn hele tennisteam kon lekker samen trainen maar ik als oudje van het team mocht gewoon niet meedoen.
Alles werd ook lekker afgesabeld in de media. Gaan we eindelijk lekker met die vaccinaties, wordt er gezeurd over de bijwerkingen van AstraZeneca. Dalen de cijfers voor de ziekenhuizen, blijft Nederland toch nog op slot door allerlei varianten op het virus en de stijging van de besmettingscijfers. Vinden we een oplossing voor kwetsbaren om toch te stemmen via post, wordt daar ook weer over gezanikt. Nederland begint een zeurland te worden terwijl we het vergeleken met andere landen helemaal nog niet zo slecht doen. Het plan is nu om eind maart, als de omstandigheden het toelaten, de terrassen open te doen. Waar zal de klaagzang dit keer over gaan? Het koude weer en te weinig speciaal bier op de menukaart? Ik kijk uit naar het moment dat (bijna) iedereen gevaccineerd is en dat we weer lekker kunnen klagen over het warme weer, de te volle terrassen en de lange rijen bij festivals. Kom maar op met dat vaccin! Al wil ik dan wel graag die van Moderna van AstraZeneca schijn je trombose te kunnen krijgen 😉